dadating at dadating ang araw, kahit gaano ka kasaya, kahit lahat ng pangarap mo naabot mo na, mararamdaman mong may kulang sayo,anung kulang, hindi mo din masabi, ann n hig hirap tukuyin, akala mo yun na hindi naman pala, lalo na kung ikaw ang tipong laging tagapagalaga sa mga tao sa paligid mo, parang magsasawa ka at mararamdaman mong kelan naman yung araw na ikaw naman ang aalagaan.yun na pala yun.
minsan akong nasabihan ng isang tao na masyado daw ako naghahanap ng pagmamahal at pagaalaga, natawa ako, hindi niya kasi siguro alam kung ang ang pakiramadam.wala akong pakialam sa mga taong kung ano ano ang iniisip at sinasabi tungkol sa kin, dahil hindi yun importante sakin, yun ang tingin nila at higit kong kilala ang sarili ko.
pero..
paminsan minsan aaminin kong napanghihinaan din ako ng loob lalo na pag nararamdaman kong may mga matang pumupuna sakin, hindi ako perpekto, walang taong perpekto kailan gan nating tanggapin yun, ginawa tayo na mayroong kanya kanyang karakter para magkaroon ng sariling karakter.pero madalas takot ako, takot akong mapuna sa kapitasang maaring nakikita ng lahat, pero nagpapasalamt sa mga taong naging kaibigan na natanggap ako at lubos ang tiwala sakin, pero paano na lang ang hindi pa nakakakita ng kapintasan ko, paano kundi nila matanggap??..tulad ng dati, kalimutan at magpatuloy na lang ulit..
No comments:
Post a Comment